Tackel de spreekangst

Ik ben een echte schijtluis,

een angsthaas,

een bange kip.

Hoe je het noemen wil.

 

Een ritje op een rollercoaster?

Nee bedankt.

 

Toen ik ooit de kans kreeg om aan paragliding te doen, hoopte ik zooooo hard op slecht weer dat het die dag ook effectief stormde (oef!).

 

Ook vlak voor een georganiseerd kajaktocht op zee voelde ik me ‘plots’ niet lekker, zodat ik ook daar weer onderuit kon muizen…

 

Niet dat ik er fier op was/ben.

Integendeel.

Achteraf vond ik het zo ongelooflijk stom dat ik mijn comfortzone niet uit durfde…

 

En toen kwam de zomer.

 

We gingen op reis naar Canada. Heerlijk in de natuur ver weg van de drukte.

 

Ik had er zin in en zag het al helemaal voor me:

 

  • Lange wandelingen maken in de dennenwouden.
  • De zoete bosgeur in de neus.
  • Een picknick bij een blauw meer.

 

Totdat op de eerste dag al bleek dat beren daar zomaar langs de snelweg wandelen.

Slik…

 

En hop… ik was plots een pak minder enthousiast om het bos in te trekken.

De folders waarin te lezen stond dat beren ook écht wel kunnen aanvallen, deden mijn hart nog sneller kloppen.

 

Dus met een heel klein (echt een heel klein) hartje startte ik een wandeling.

Luid pratend (om beren weg te jagen) en speurend naar tekens die op hun aanwezigheid konden wijzen.

 

En daar lag het dan.

Midden op het pad… een 💩 … duidelijk van een beer.

Geen twijfel mogelijk.

 

Nog luider pratend vluchtte ik naar de straat, mijn wandelgezelschap achterlatend (sorry daarvoor…), waar ik me veiliger voelde.

Oef!

 

“Mooi ontweken”, dacht ik, terwijl de adrenaline in mijn lijf terug wat zakte.

 

Gevolg: Ik wilde en durfde geen lange wandelingen meer maken.

 

Gevaar ontweken?

 

Nee hoor.

 

Tijdens een korte wandeling zag ik een onbekende man zwaaien.

“Vriendelijke kerel,” dacht ik.

 

En toen zag ik hem, de 🐻.

Zomaar grazend naast een picknicktafel

Slik.

Zoals de folders voorschreven (die kende ik ondertussen al vanbuiten), bleven we op ruime afstand. We trokken een foto en kozen een andere wandeling uit.

 

Geen doden, geen gewonden.

 

Zo zie je maar. Als je zo hard op iets focust, kruist het je pad (en dat mag je in dit geval heel letterlijk nemen).

 

Die beer in dat bos, deed me plots beseffen wat velen meemaken als ze voor publiek moeten spreken:

 

  • Warm en koud tegelijk krijgen.
  • Bibberen over heel je lijf.
  • Een dikke krop in de keel hebben zitten.

 

Hoewel mijn ‘ schijtluisgehalte’ heel hoog is, vind ik het heerlijk om te spreken voor een groep.

De kans dat er een beer in je publiek zit en je dus moet vechten of vluchten voor je leven is dan ook niet zo groot.

😉

 

Toch lijkt het alsof het lijf van velen hen voor de gek houdt.

Het beschouwt voor een groep staan als levensbedreigend.

En dat is zonde.

 

Want net zoals ik het heeeeeeeeel erg jammer vind dat ik die zeekajaktocht nooit maakte of de adrenalinerush van het paragliden nog niet voelde, heb jij misschien de kick van het spreken of zingen voor publiek nog niet mogen ervaren.

Het enthousiasme van mensen die het fantastisch vinden wat je met hen deelt, nog niet mogen voelen.

Blijf je het maar voor je uitschuiven ook al staat het hoog op je to dolijst of bucketlist.

 

En misschien vind je dit ook zelf erg jammer.

 

Dan heb ik goed nieuws.

Ik, als lotgenoot en mede-angsthaas of stresskip, leer je graag hoe je met die plankenkoorts om kan.

 

Dat doe ik in blogs als deze, waarin ik je heel concrete tips geef.

En ja, deze zomer doe ik het.

Als het weer meezit ga ik paragliden. #belofteaanmezelf.

 

 

Gerelateerde items

Over de auteur

Julie Tamsin

Julie Tamsin studeerde in 2006 af als logopediste aan de Arteveldehogeschool te Gent. Ze volgde de postgraduaatopleiding Stem aan de Thomas More hogeschool in Antwerpen.

Nog steeds volgt ze opleidingen, cursussen en symposia met als thema’s de spreek – of zangstem. In 2012 richtte ze haar eigen logopedische praktijk op waarin ze mensen met stemproblemen begeleidde.

Met Spreek & Zing coacht ze mensen die van zich willen laten horen door klaar en duidelijk te spreken of de pannen van het dak te zingen.